ေအာင္ရင္ျငိမ္းရဲ႕ အသဲကဲြကဗ်ာ ေနာက္ထပ္တစ္ပုဒ္
Tuesday, 30 September 2008 by chanye`
ငါအသစ္ဖြဲ႔ႏြဲ႔ရတဲ့ အိပ္မက္ကမၻာေပ်ာက္ဆုံးျခင္း
အနာအဆာနဲ႔
မီးလွ်ံမပါတဲ့စာသားေတြ စဥ္းစားတယ္
အနာအဆာနဲ႔
မီးလွ်ံပါတဲ့စာသားေတြပဲ ထြက္လာတယ္။
ငါေရးမယ့္ကဗ်ာ
ဘယ္လုိအနုပညာနဲ႔ ဘယ္လုိကဗ်ာဆန္နုိင္ေတာ့မလဲ။
"မီးေလာင္ေနတဲ့အသံ" ျပာက်ျပီး
မင္းဟာ
ငါ အသစ္မက္မိတဲ့အိပ္မက္၊ ငါ အသစ္ေတြ႔ထားတဲ့ကမၻာ
အခု ငါ အသစ္ဖြဲ႔ႏြဲ႔ရတဲ့ အိပ္မက္ကမၻာေပ်ာက္ဆုံးျခင္း။
ငါက
ဆံပင္ပုံစံပ်က္ရင္ေတာင္ ကမၻာပ်က္မတတ္ ခံစားတတ္တဲ့လူ
သစ္ရြက္ေႀကြရင္ေတာင္ ဝမ္းနည္းစိတ္နဲ႔ မီးေလာင္လြယ္တဲ့လူ
မင္းမရွိတဲ့အခါ
ငါ့ကုိယ္ငါ ဘယ္လုိအထူးျပဳရမလဲ မသိေတာ့။
မင္းဟာ
အရင္က ဘာမွမရွိတဲ့ စာရြက္လြတ္တစ္ရြက္
အခု ငါ့ဘဝတန္ဖုိးေတြ ပုံႏွိပ္ထားတဲ့ စာရြက္စာတမ္း
အိပ္မက္ညိဳရယ္
မင္းနာမည္မႀကားရေတာ့ မင္းနာမည္ေခၚျပီး လြမ္းရတယ္
မင္းမ်က္ႏွာမျမင္ရေတာ့ မင္းမ်က္ႏွာျမင္ျပီး ကၽြမ္းရတယ္။
"ကၽြန္မဟာ
အခ်စ္မွာ မုိက္မဲမိတဲ့ နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းပဲ"
ငါ့ႏႈတ္ခမ္းမွာ
မင္းအနမ္းနဲ႔ ေရးထိုးသြားတဲ့ ေဆးမင္ေႀကာင္။
"အခ်စ္က အမွန္တရားျဖစ္လာတဲ့အထိ
ကၽြန္မတုိ႔ မုိက္မဲႀကမယ္"
ငါ့လက္သန္းမွာ
မင္း လက္သန္းေလး ခ်ိတ္သြားတဲ့သေကၤတ။
ေနာက္ေႀကာင္းျပန္သမွ် အရာရာ
လူကုိ ရူးသြပ္ေစတဲ့ အေႀကာင္းအရာေတြ။
ကံႀကမၼာက
ငါတုိ႔အိပ္မက္ကုိ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းစီ ခြဲျခားျပီးတဲ့ေနာက္
လူဟာ ရင္ဟင္းလင္းနဲ႔ လမ္းတကာလြင့္လုိ႔
အာရုံမွာ အဝါေရာင္မီးစုန္းေတြ ေသြးပ်က္ဖြယ္။
မင္းမရွိေပမယ့္ ငါရွိခဲ့တယ္
ငါရွိျခင္းမွာ စိတ္ဒုကၡဟာ ေတာမီးလုိေတာက္ေလာင္လုိ႔
ဒီအျဖစ္ မင္းမသိေပမဲ့ ငါသိခဲ့တယ္။
တစ္ခုခု ခံစားေနခ်ိန္မွာ
လူဟာ အထီးက်န္ပဲ
ဘာအပုိအလွ်ံမွ မလုိ
တစ္ေယာက္တည္းနဲပဲ စႀကာဝဠာတစ္ခုစာ ျပီးျပည့္စုံတယ္။
တစ္ခ်ိန္က
ႏွစ္ေယာက္အတူ ရွိခဲဖူးတဲ့ အခန္းထဲက အဓိပၸာယ္ေတြ
ငါလုိက္ရွာတယ္ သဲလြန္စမေတြ႔ေတာ့။
တစ္ခ်ိန္က
ႏွစ္ေယာက္အတူ ရွင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အသက္မွာ အလွအပရွိတယ္
အခု ငါ့အသက္မွာ ဘာမွမရွိေတာ့။
အနာတရေတြနဲ႔ လိပ္ျပာ
အနာတရေတြနဲ႔
အ
သက္
ဆက္
ရ
ျပန္
ျပီ။
ငါက အသုိက္ပ်က္ဖူးတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္
အသည္းကြဲျခင္းမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေအာင္ ေသပြဲဝင္ခဲ့သူ
ငါ့မီးငါ အပူမခံနုိင္ေတာ့တဲ့အဆုံး
အျဖစ္အပ်က္အားလုံးကုိ တရားနဲ႔ေျဖရတယ္။
ခံစားမႈနဲ႔ရန္ျဖစ္ေနတဲ့ ဆင္ျခင္တုံတရား
ေႀကကြဲမႈဟာ သူ႔ကုိယ္သူဆုံးမသြန္သင္လုိ႔
အသက္ဆန္႔ငင္ေနတဲ့ လူနာ။
"ကၽြန္မသိျပီ
ကၽြန္မ ေရွ႔ဆက္မမုိက္မဲခ်င္ေတာ့ဘူး"
ငါ့စိတ္မွာ မီးေသြးနဲ႔ျခစ္သြားတဲ့ မိန္းမလက္ေရး
ငါ့ဘဝထဲ တစ္နာရီမုိင္ရွစ္ဆယ္နႈန္း ေမာင္းဝင္ျပီး
ဘက္ဂီယာထုိးသြားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ
မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႔ သစၥာတရားဟာ
ပဋိသေႏၶကာကြယ္ေဆးလုိ သုံးလပဲ အာမခံသတဲ့လား။
အခ်စ္က
ေဂ်ာ္ဒန္ႏုိးဝမး္ဆက္ျမင္ရင္ မ်က္လုံးေတြအေရာင္အဝါလင္းလက္လုိ႔
ဘဝေရွ႔ေရးေတြးမိရင္ ေသြးဆုတ္ေလျဖန္းသြားတတ္တဲ့ေရာဂါ။
"အခ်စ္က အမွန္တရားျဖစ္လာတဲ့အထိ
ကၽြန္မတုိ႔ မုိက္မဲႀကမယ္" တဲ့
ကမၻာေပၚမွာ ရယ္စရာအေကာင္းဆုံးျပက္လုံးပဲ
ရယ္ေမာႀက
အခ်စ္ကုိ မ်က္ကန္းယုံႀကည္မိခဲ့သူ
လူညံ့ေတြ ငါနဲ႔အတူ စိတ္နာလက္နာ ရယ္ေမာႀက
ေရႊစစ္ျပီး ေငြမရွိတဲ့အခ်စ္ဟာ
သူရဲေဘာေႀကာင္တဲ့ အမွန္တရားျဖစ္ခဲ့ျပီ ခ်စ္သူတုိ႔။
ေဟး!
ကမၻာေျမမွာ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမရွိေတာ့ဘူးလား
အရူးတစ္ေယာက္လုိ
ေမးခြန္းေတြ အသံျပာေအာင္ေမးမိရဲ႔။
ေခတ္တစ္ေခတ္လုံးဆီက
ေလွာင္ေျပာင္စုတ္သပ္သံေတြပဲ ပဲ့တင္ျပန္လာတယ္။
အေပါစားဝတၳဳေတြ
ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြထဲ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့
လူငယ္ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး အစဲြအလမ္းကုိ
အေတြးအေခၚေဟာင္းတစ္ခုလုိ စြန္႔လုိက္ေတာ့
နွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု အခ်စ္ဟာ
ေနာက္ဆုံးေပၚ ဆဲလ္ဖုန္းတစ္လုံးရဲ႔ အမွတ္တံဆိပ္ျဖစ္ခဲ့ျပီ
ခ်စ္သူတုိ႔။
ဖက္ရွင္ပစၥည္းနဲ႔
ပုိက္ဆံမက္ျခင္းကိစၥမွာ
မိန္းမေတြ ဗီဇစိတ္တစ္ပုံစံတည္း
အခ်စ္ႀကီး ခ်စ္တတ္ခဲ့သမွ်
အဆုိးျမင္ဝါဒပဲ အဖတ္တင္ က်န္ခဲ့တယ္။
ငါသုံးစြဲခဲ့
တစ္ခါသံုးေဆးထုိးအပ္လုိ မိန္းမမ်ား
မင္းတုိ႔နာမည္ကုိ
ငါ့အဘိဓာန္ထဲက ဖ်က္သိမ္းလုိက္ေပရဲ႔။
ဥဒါန္းဟာ
ဒီကဗ်ာထဲ အသားတဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လုိ႔
ဥဒါန္းဟာ
ဒီကဗ်ာထဲ အသည္းတဆတ္ဆတ္နာက်င္လုိ႔
ဘယ္ဘဝက စခဲ့မွန္းမသိတဲ့ က်ိန္စာေတြ
ငါ့ကႏၱာရေပၚ အမုိက္အေမွာင္လုိ ပိန္းပိတ္ေနေတာ့တယ္။
ေအာင္ရင္ျငိမ္း
အနာအဆာနဲ႔
မီးလွ်ံမပါတဲ့စာသားေတြ စဥ္းစားတယ္
အနာအဆာနဲ႔
မီးလွ်ံပါတဲ့စာသားေတြပဲ ထြက္လာတယ္။
ငါေရးမယ့္ကဗ်ာ
ဘယ္လုိအနုပညာနဲ႔ ဘယ္လုိကဗ်ာဆန္နုိင္ေတာ့မလဲ။
"မီးေလာင္ေနတဲ့အသံ" ျပာက်ျပီး
မင္းဟာ
ငါ အသစ္မက္မိတဲ့အိပ္မက္၊ ငါ အသစ္ေတြ႔ထားတဲ့ကမၻာ
အခု ငါ အသစ္ဖြဲ႔ႏြဲ႔ရတဲ့ အိပ္မက္ကမၻာေပ်ာက္ဆုံးျခင္း။
ငါက
ဆံပင္ပုံစံပ်က္ရင္ေတာင္ ကမၻာပ်က္မတတ္ ခံစားတတ္တဲ့လူ
သစ္ရြက္ေႀကြရင္ေတာင္ ဝမ္းနည္းစိတ္နဲ႔ မီးေလာင္လြယ္တဲ့လူ
မင္းမရွိတဲ့အခါ
ငါ့ကုိယ္ငါ ဘယ္လုိအထူးျပဳရမလဲ မသိေတာ့။
မင္းဟာ
အရင္က ဘာမွမရွိတဲ့ စာရြက္လြတ္တစ္ရြက္
အခု ငါ့ဘဝတန္ဖုိးေတြ ပုံႏွိပ္ထားတဲ့ စာရြက္စာတမ္း
အိပ္မက္ညိဳရယ္
မင္းနာမည္မႀကားရေတာ့ မင္းနာမည္ေခၚျပီး လြမ္းရတယ္
မင္းမ်က္ႏွာမျမင္ရေတာ့ မင္းမ်က္ႏွာျမင္ျပီး ကၽြမ္းရတယ္။
"ကၽြန္မဟာ
အခ်စ္မွာ မုိက္မဲမိတဲ့ နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းပဲ"
ငါ့ႏႈတ္ခမ္းမွာ
မင္းအနမ္းနဲ႔ ေရးထိုးသြားတဲ့ ေဆးမင္ေႀကာင္။
"အခ်စ္က အမွန္တရားျဖစ္လာတဲ့အထိ
ကၽြန္မတုိ႔ မုိက္မဲႀကမယ္"
ငါ့လက္သန္းမွာ
မင္း လက္သန္းေလး ခ်ိတ္သြားတဲ့သေကၤတ။
ေနာက္ေႀကာင္းျပန္သမွ် အရာရာ
လူကုိ ရူးသြပ္ေစတဲ့ အေႀကာင္းအရာေတြ။
ကံႀကမၼာက
ငါတုိ႔အိပ္မက္ကုိ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းစီ ခြဲျခားျပီးတဲ့ေနာက္
လူဟာ ရင္ဟင္းလင္းနဲ႔ လမ္းတကာလြင့္လုိ႔
အာရုံမွာ အဝါေရာင္မီးစုန္းေတြ ေသြးပ်က္ဖြယ္။
မင္းမရွိေပမယ့္ ငါရွိခဲ့တယ္
ငါရွိျခင္းမွာ စိတ္ဒုကၡဟာ ေတာမီးလုိေတာက္ေလာင္လုိ႔
ဒီအျဖစ္ မင္းမသိေပမဲ့ ငါသိခဲ့တယ္။
တစ္ခုခု ခံစားေနခ်ိန္မွာ
လူဟာ အထီးက်န္ပဲ
ဘာအပုိအလွ်ံမွ မလုိ
တစ္ေယာက္တည္းနဲပဲ စႀကာဝဠာတစ္ခုစာ ျပီးျပည့္စုံတယ္။
တစ္ခ်ိန္က
ႏွစ္ေယာက္အတူ ရွိခဲဖူးတဲ့ အခန္းထဲက အဓိပၸာယ္ေတြ
ငါလုိက္ရွာတယ္ သဲလြန္စမေတြ႔ေတာ့။
တစ္ခ်ိန္က
ႏွစ္ေယာက္အတူ ရွင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အသက္မွာ အလွအပရွိတယ္
အခု ငါ့အသက္မွာ ဘာမွမရွိေတာ့။
အနာတရေတြနဲ႔ လိပ္ျပာ
အနာတရေတြနဲ႔
အ
သက္
ဆက္
ရ
ျပန္
ျပီ။
ငါက အသုိက္ပ်က္ဖူးတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္
အသည္းကြဲျခင္းမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေအာင္ ေသပြဲဝင္ခဲ့သူ
ငါ့မီးငါ အပူမခံနုိင္ေတာ့တဲ့အဆုံး
အျဖစ္အပ်က္အားလုံးကုိ တရားနဲ႔ေျဖရတယ္။
ခံစားမႈနဲ႔ရန္ျဖစ္ေနတဲ့ ဆင္ျခင္တုံတရား
ေႀကကြဲမႈဟာ သူ႔ကုိယ္သူဆုံးမသြန္သင္လုိ႔
အသက္ဆန္႔ငင္ေနတဲ့ လူနာ။
"ကၽြန္မသိျပီ
ကၽြန္မ ေရွ႔ဆက္မမုိက္မဲခ်င္ေတာ့ဘူး"
ငါ့စိတ္မွာ မီးေသြးနဲ႔ျခစ္သြားတဲ့ မိန္းမလက္ေရး
ငါ့ဘဝထဲ တစ္နာရီမုိင္ရွစ္ဆယ္နႈန္း ေမာင္းဝင္ျပီး
ဘက္ဂီယာထုိးသြားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ
မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႔ သစၥာတရားဟာ
ပဋိသေႏၶကာကြယ္ေဆးလုိ သုံးလပဲ အာမခံသတဲ့လား။
အခ်စ္က
ေဂ်ာ္ဒန္ႏုိးဝမး္ဆက္ျမင္ရင္ မ်က္လုံးေတြအေရာင္အဝါလင္းလက္လုိ႔
ဘဝေရွ႔ေရးေတြးမိရင္ ေသြးဆုတ္ေလျဖန္းသြားတတ္တဲ့ေရာဂါ။
"အခ်စ္က အမွန္တရားျဖစ္လာတဲ့အထိ
ကၽြန္မတုိ႔ မုိက္မဲႀကမယ္" တဲ့
ကမၻာေပၚမွာ ရယ္စရာအေကာင္းဆုံးျပက္လုံးပဲ
ရယ္ေမာႀက
အခ်စ္ကုိ မ်က္ကန္းယုံႀကည္မိခဲ့သူ
လူညံ့ေတြ ငါနဲ႔အတူ စိတ္နာလက္နာ ရယ္ေမာႀက
ေရႊစစ္ျပီး ေငြမရွိတဲ့အခ်စ္ဟာ
သူရဲေဘာေႀကာင္တဲ့ အမွန္တရားျဖစ္ခဲ့ျပီ ခ်စ္သူတုိ႔။
ေဟး!
ကမၻာေျမမွာ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမရွိေတာ့ဘူးလား
အရူးတစ္ေယာက္လုိ
ေမးခြန္းေတြ အသံျပာေအာင္ေမးမိရဲ႔။
ေခတ္တစ္ေခတ္လုံးဆီက
ေလွာင္ေျပာင္စုတ္သပ္သံေတြပဲ ပဲ့တင္ျပန္လာတယ္။
အေပါစားဝတၳဳေတြ
ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြထဲ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့
လူငယ္ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး အစဲြအလမ္းကုိ
အေတြးအေခၚေဟာင္းတစ္ခုလုိ စြန္႔လုိက္ေတာ့
နွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု အခ်စ္ဟာ
ေနာက္ဆုံးေပၚ ဆဲလ္ဖုန္းတစ္လုံးရဲ႔ အမွတ္တံဆိပ္ျဖစ္ခဲ့ျပီ
ခ်စ္သူတုိ႔။
ဖက္ရွင္ပစၥည္းနဲ႔
ပုိက္ဆံမက္ျခင္းကိစၥမွာ
မိန္းမေတြ ဗီဇစိတ္တစ္ပုံစံတည္း
အခ်စ္ႀကီး ခ်စ္တတ္ခဲ့သမွ်
အဆုိးျမင္ဝါဒပဲ အဖတ္တင္ က်န္ခဲ့တယ္။
ငါသုံးစြဲခဲ့
တစ္ခါသံုးေဆးထုိးအပ္လုိ မိန္းမမ်ား
မင္းတုိ႔နာမည္ကုိ
ငါ့အဘိဓာန္ထဲက ဖ်က္သိမ္းလုိက္ေပရဲ႔။
ဥဒါန္းဟာ
ဒီကဗ်ာထဲ အသားတဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လုိ႔
ဥဒါန္းဟာ
ဒီကဗ်ာထဲ အသည္းတဆတ္ဆတ္နာက်င္လုိ႔
ဘယ္ဘဝက စခဲ့မွန္းမသိတဲ့ က်ိန္စာေတြ
ငါ့ကႏၱာရေပၚ အမုိက္အေမွာင္လုိ ပိန္းပိတ္ေနေတာ့တယ္။
ေအာင္ရင္ျငိမ္း
